به گزارش جامعه ایده آل، حجت‌الاسلام والمسلمین غلامرضا قاسمیان، عضو هیئت امنای سازمان دارالقرآن الکریم در سی‌وپنجمین نشست سراسری رؤسای ادارات امور قرآنی سراسر کشور که عصر شنبه اول بهمن برگزار شد، سخنانی را ایراد کرد که در ادامه می‌خوانید؛
«در آیات ۱۴۶ تا ۱۴۸ از سوره مبارکه آل عمران خداوند می‌فرماید: «وَکَأَیِّنْ مِنْ نَبِیٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّیُّونَ کَثِیرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَکَانُوا وَاللَّهُ یُحِبُّ الصَّابِرِینَ﴿۱۴۶﴾ وَمَا کَانَ قَوْلَهُمْ إِلَّا أَنْ قَالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسْرَافَنَا فِی أَمْرِنَا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْکَافِرِینَ ﴿۱۴۷﴾ فَآتَاهُمُ اللَّهُ ثَوَابَ الدُّنْیَا وَحُسْنَ ثَوَابِ الْآخِرَةِ وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ﴿۱۴۸﴾؛ چه بسیار پیامبرانى که همراه او توده‌هاى انبوه کارزار کردند و در برابر آنچه در راه خدا بدیشان رسید، سستى نورزیدند و ناتوان نشدند و تسلیم [دشمن]نگردیدند و خداوند شکیبایان را دوست دارد(۱۴۶) و سخن آنان جز این نبود که گفتند پروردگارا گناهان ما و زیادهروى ما در کارمان را بر ما ببخش و گام‌هاى ما را استوار دار و ما را بر گروه کافران یارى ده (۱۴۷) پس خداوند پاداش این دنیا و پاداش نیک آخرت را به آنان عطا کرد و خداوند نیکوکاران را دوست دارد.
در آستانه ماه رجب هستیم و خودم را به اینکه این فصل‌ها، فصل توجه به قرآن است، توصیه می‌کنم. به قول حضرت حافظ «نگویمت که همه ساله مِىْ پرستى کن سه ماه مِىْ خور و نُه ماه پارسا مى باش». اساساً سلوک معنوی که قرآنی‌ها و کسانی که می‌خواهند جا پای انبیا بگذارند و حکمرانی قرآنی کنند در این است که به نوعی مانند انبیا شوند.
در آیه ۴۴ سوره مبارکه مائده آمده است که «إِنَّا أَنْزَلْنَا التَّوْرَاةَ فِیهَا هُدًى وَنُورٌ ۚ یَحْکُمُ بِهَا النَّبِیُّونَ الَّذِینَ أَسْلَمُوا لِلَّذِینَ هَادُوا وَالرَّبَّانِیُّونَ وَالْأَحْبَارُ بِمَا اسْتُحْفِظُوا مِنْ کِتَابِ اللَّهِ وَکَانُوا عَلَیْهِ شُهَدَاءَ ۚ فَلَا تَخْشَوُا النَّاسَ وَاخْشَوْنِ وَلَا تَشْتَرُوا بِآیَاتِی ثَمَنًا قَلِیلًا ۚ وَمَنْ لَمْ یَحْکُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولَٰئِکَ هُمُ الْکَافِرُونَ»، یعنی «ما تورات را فرستادیم که در آن هدایت و روشنایی است و پیغمبرانی که تسلیم امر خدا هستند، بدان کتاب بر یهودان حکم کنند و نیز خداشناسان و علمایی که مأمور نگهبانی(احکام) کتاب خدا هستند و بر (صدق) آن گواهی دادند. پس هرگز (در اجرای احکام) از کسی نترسید و از (انتقام) من بترسید و آیات مرا به بهای اندک معامله نکنید، که هر کس به خلاف آنچه خدا فرستاده حکم کند چنین کس از کافران خواهد بود.» لذا نبیون براساس این تورات حکم می‌کردند و کسانی که در دوره تورات و تسلیم آن بودند، براساس آن نیز حکمرانی می‌کردند. خود این موضوع، به شدت قابل توجه است. در این آیه «وَالرَّبَّانِیُّونَ وَالْأَحْبَارُ» عطف به نبیون است، به این معنی که دانشمندان هم همین کار را می‌کنند منتهی به واسطه اینکه قرآن و تورات را در بر داشته‌اند و شاهد آن بوده‌اند؛ لذا شاهد بودن به معنای حفظ قرآن نیست، بلکه به این معنی است که این کتاب را برای خودش به عقلانیت تجربه کرده و این معارف را در بر گرفته‌اند تا جایی که می‌توان گفت به نوعی این فرد یک پیغمبر کوچک است.
هرکسی منهای وحی بی‌تمدن است
شناسنامه ماه مبارک رمضان قرآن است «شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقرآن هُدًى لِلنَّاسِ وَبَینَاتٍ مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ» و بعد از آن دارد که کسی که شاهد این ماه بود روزه بگیرد، یا شناسنامه شب، قرآن است، چراکه می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا الْمُزَّمِّلُ ﴿۱﴾ قُمِ اللَّیْلَ إِلَّا قَلِیلًا ﴿۲﴾ نِصْفَهُ أَوِ انْقُصْ مِنْهُ قَلِیلًا ﴿۳﴾ أَوْ زِدْ عَلَیْهِ وَرَتِّلِ الْقرآن تَرْتِیلًا ﴿۴﴾ إِنَّا سَنُلْقِی عَلَیْکَ قَوْلًا ثَقِیلًا ﴿۵﴾ إِنَّ نَاشِئَةَ اللَّیْلِ هِیَ أَشَدُّ وَطْئًا وَأَقْوَمُ قِیلًا ﴿۶﴾ إِنَّ لَکَ فِی النَّهَارِ سَبْحًا طَوِیلًا ﴿۷﴾» یعنی تو کنشگر روز هستی و شب باید خودت را شارژ کنی و زوایای برنامه روزت را بررسی کنی؛ لذا این قرآن «اِنَّ هَذَا الْقرآن یِهْدِی لِلَّتِی هِیَ أَقْوَمُ» است. یعنی «این قرآن است که مردم را به طریقی که راست‌ترین و استوارترین طریقه است، هدایت می‌کند»؛ متاسفانه ما هنوز به این حقیقت باور نداریم و این یعنی همه آنچه که ما در سیاست داخلی، خارجی و علوم اجتماعی می‌خواهیم داشته باشیم، همین است. این چیزی نیست که ما می‌توانستیم، بفهمیم چراکه همه ما و هرکسی منهای وحی بی‌تمدن، بی‌سواد و در ضلال مبین است و خودش هم نمی‌تواند اینها را بفهمد.
رویکردی که سازمان دارالقرآن الکریم در این زمانه دارد، رویکرد‌های تبیینی است. تلاوت و حفظ قرآن بسیار مهم و مورد توصیه است و باید برای فرمایش مقام معظم رهبری مبنی بر تربیت ۱۰ میلیون حافظ قرآن که عدد قابل توجهی است هم برنامه‌ای انجام شود، اما همه اینها مقدمه و به نوعی وضو گرفتن برای نماز است؛ اگر کسی وضو بگیرد، اما نماز نخواند چه حکمی دارد؟ پس اگر مفاهیم قرآن در جامعه تبیین و به گفتمان تبدیل نشود اثر نخواهد داشت. این معارفی است که امروز ۹۵ درصد از جامعه ما از فهم آن محروم هستند. این معارفی است که حلقه میانی باید این معارف را تبیین کند.
خدای متعال زمانی که در آیات سوره آل عمران از «رِبِّیُّونَ» سخن می‌گوید اینها کسانی هستند که مبتنی بر قرآن هستند، یعنی اینها هستند که قرآن و پروژه آن را می‌فهمند و لذا باید به واسطه درس و کتاب ربانی و ربی باشید. این یعنی حلقه میانی که در معیت انبیا و ولی پیکار می‌کند به واسطه همین هم اسوه و الگو می‌شود، یعنی اگر، ولی و نبی حلقه‌های میانی نداشته باشند، موفق نمی‌شوند.
در قرآن آمده که حضرت عیسی(ع) وقتی که احساس کفر به او دست می‌دهد، حواریون را صدا می‌زد. هر زمان که حضرت احساس می‌کرد ملت به کفر گرفتار شده‌اند، حلقه‌های میانی خود را صدا می‌زد؛ لذا اگر این حلقه‌های میانی وجود نداشته باشند، اساسا کار نبی هم جلو نمی‌رود. این حلقه‌های میانی چه کسانی هستند و بر چه مبنایی باید بیایند و قواعد را بگویند؟ پاسخ بر مبنای قرآن است. باید بر مبنای قرآن حرف بزنند، چراکه مبانی ما اینها هستند و اگر ما بخواهیم بر مبنای دیگری عمل کنیم، مسیر را گم می‌کنیم.
امروزه وقتی معارف قرآن کریم را در جامعه بیان می‌کنیم، می‌گویند اینها معارف غیر واقعی است و حرف‌های آرمانی است و بعد می‌پرسند که آیا اینها قابل اجرا است؟ بعد مشاهده می‌کنیم که بعضاً خود روحانیت هم این موارد را باور نمی‌کنند. پس خدای متعال قواعدش را چگونه باید بیان کند که اگر روی این قواعد و سنن حرکت کنید، نتیجه می‌گیرد. سوال می‌کنند آیا با عقلانیت جور در می‌آید؟ پاسخ این است که با کدام عقلانیت؟ آیا با عقلانیت قرآنی یا با عقلانیتی که فرد بیش از چیزی که می‌بینید، باور نمی‌کند؟ لذا اینها دقیقاً همان رویکردی است که باید به خانه‌های مردم برود و به جایی برسیم که این مبانی را بفهمیم و بازگو کنیم.
باید تا مرز تبیین برویم تا به آزادی فکر برسیم
این رویکردی است که سازمان دارالقرآن بایستی به خودش بگیرد و تبیان را تبیین کند. یعنی قرآن را «تبیین» کند و آنقدر این کار را انجام دهد که به «تبین» تبدیل شود؛ لذا ما باید تا مرز تبین برویم تا به آزادی فکری برسیم.
باید برای مردم تبیین کنیم که خاصیت شرک، رعب است. «سَنُلْقِی فِی قُلُوبِ الَّذِینَ کَفَرُوا الرُّعْبَ بِمَا أَشْرَکُوا بِاللَّهِ مَا لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَمَأْوَاهُمُ النَّارُ وَبِئْسَ مَثْوَى الظَّالِمِینَ» یعنی «به زودى در دل‌هاى کسانى که کفر ورزیده‌اند بیم خواهیم افکند، زیرا چیزى را با خدا شریک گردانیدهاند که بر [حقانیت]آن [خدا]دلیلى نازل نکرده است و جایگاهشان آتش است و جایگاه ستمگران چه بد است». اینها همان وظایفی است که در قرآن به آن‌ها اشاره شده و از سیاست خارجی گرفته تا داخلی در آن آمده است. تبیان یعنی اینکه درست تبیین کنید و جبهه را اشتباهی نگیرید و درست بفهمید. قرآن تبیان است، اما متاسفانه ما به دنبال آن نرفته‌ایم. نه استخراج کرده‌ایم و نه می‌گوییم. منبر می‌رویم در حالی که در آن یک آیه قرآن نیست؛
از شما مدیران و رؤسای قرآنی کشور این توقع وجود دارد که وقتی زبان باز می‌کنید مترنم به آیات قرآن باشد. اگر شما منبر‌های قرآنی می‌روید با قرآن کلامتان را زیبا کنید و اینگونه است که دیگران را به قرآنی شدن تشویق می‌کنید. بار‌ها دیده‌ام که وقتی آیه قرآن را در منبر می‌خوانم افراد متحیر می‌شوند و به حرف اطمینان پیدا می‌کنند آن موقع در امتداد و ادامه سخن روایت می‌گویم و آن را توضیح می‌دهم. اگر ما برنامه، انسان ربی و حزب‌اللهی می‌خواهیم، همه‌اش در تبیین قرآن است. سایر موارد هم مقدمه است و اگر اینها تبیین شود، اصلاح می‌شویم.»
